साँझ पख दाहीने आँखा फ़ुर्छ सराबीको।
भट्टी तिरै जाने साईत जुर्छ सराबीको।।
कहिले कसो भोकै पनि सुत्नु पर्ने हुन्छ,
अबेर सम्म कस्ले बाटो कुर्छ सराबीको।।
माते पछि उसको सामु कस्को के चल्छ र,
शरीर भने दुब्लाएर झुर्छ सराबीको।।
तिम्ले गर्दा भट्टी तिर बासै सर्यो मेरो,
पिरतिमा ज्यूज्यान दिने सुर्छ सराबीको।।
रतन बहादुर विक
0 comments:
Post a Comment